Er is altijd een gevolg aan zien en bezien worden. Menselijkheid wordt vergeten of gevonden in de ogen, hoop verloren of vergeten. In de ogen gaat de januskop van liefde en haat schuil.

 

Maar het geloof in de triompf van de mens ondanks haar leed, en de erkenning van de tweestrijd die een blik in de ogen kan oproepen, dat zijn de klinkers en klanken van mijn beeldtaal.

 

Zo wil ik tot beelden komen die hoop uitademen, die een strijd hebben beslecht en er met opgeheven hoofd uit komen. Dieren beelden als geen ander de manier uit waarop men tegelijk kwetsbaar en triomfantelijk kan zijn. Daarom tooien ze de hoofden van mijn werken als totems. Ze representeren de tweedracht van menselijke zwakheid en kracht, en fungeren als hoofddeksel van menselijke waardigheid.

 

Bezoeker, ik nodig je uit mijn werken op te nemen vanuit twee perspectieven. Benader mijn werken eerst als de hiërogliefen van Egyptische goden: Bekijk ze vanuit hun zijprofiel en ontsnap nog even aan hun blik. Benader ze als een wild dier en laat hun menselijkheid nog even achter de coulissen. Zoek vervolgens de intimiteit op, ga oog-in-oog staan met het werk.  Wie bekijkt er wie? Ik ben benieuwd welk appèl mijn werken op jouw doen.